Archive for Μαρτίου 2014

Σοκαρισμένοι οι σύντροφοι και οι φίλοι του Σωτήρη Σιώκου άκουγαν χθες την τραγική είδηση του θανάτου του. Αναπάντεχο το νέο για όλους, κυρίως όμως για την οικογένειά του, τη σύζυγό του Γιώγια, τα παιδιά του, την Άσπα και τον Γιώργο, που τον ξεπροβόδισαν πρωί – πρωί για τα Τρίκαλα όπου επρόκειτο να μιλήσει το απόγευμα σε εκδήλωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ για το βιβλίο.

Στις 9.30 το πρωί ο Σωτήρης άφηνε την τελευταία του πνοή στο τρένο. Συγκλονισμένοι η μεταφράστρια Έφη Γιαννοπούλου και ο συγγραφέας Άρης Μαραγκόπουλος, συνταξιδιώτες του στο μοιραίο ταξίδι και ομιλητές στη ίδια εκδήλωση, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι, αντί να μιλήσουν για την κρίση και την έκφρασή της στον χώρο του βιβλίου στα Τρίκαλα, θα συνόδευαν τον Σωτήρη στο Ιατρικό Κέντρο Οινοφύτων, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του από έμφραγμα. Ήταν 65 χρόνων.

Τον Σωτήρη Σιώκο αποχαιρετούν οι σύντροφοι, οι φίλοι και οι συναγωνιστές του σήμερα στις 3 μ.μ. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί στον Ιερό Ναό Αναλήψεως στα Βριλήσσια.

Αγωνιστής της Αριστεράς και μαχητής, ο Σωτήρης Σιώκος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, αφιέρωσε στην κυριολεξία τη ζωή του στα ζητήματα του πολιτισμού και στον αξιακό κώδικα της Αριστεράς. Πάντα στην έγνοιά του ο Πολιτισμός. Όχι μόνο επειδή ήταν ο συντονιστής του Τμήματος Πολιτισμού, αλλά γιατί έτσι ήταν η ζωή του, ανάμεσα σε δραστηριότητες για τις τέχνες και τα γράμματα, σε εκδηλώσεις, κοντά στους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες, σε κινητοποιήσεις για τα μεγάλα ζητήματα που ειδικά στις μέρες μας ταλανίζουν τον πολιτιστικό χώρο.

«Η απώλεια του Σωτήρη είναι τεράστιο κενό. Κενό για την Αριστερά και τον Πολιτισμό της, αλλά πρώτα απ’ όλα κενό για όσους τον ήξεραν και μοιράζονταν τη φιλία του. Η παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια, πάντα νηφάλια, πάντα με προθυμία, πάντα εκεί που έπρεπε, με όλες του τις δυνάμεις, κάθε φορά μας έδινε ιδέες και κουράγιο. Ο Σωτήρης τιμούσε όσο λίγοι τη λέξη σύντροφος και γι’ αυτό μας λείπει τώρα όλων μας τόσο οδυνηρά». Εμφανώς συγκινημένη η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου, υπεύθυνη Πολιτισμού της ΕΕΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για τον Σωτήρη χωρίς ακόμα να μπορεί να πιστέψει τον χαμό του.

Με ένα χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα για τον καθένα, ήταν η προσωποποίηση της ευγένειας, της αξιοπρέπειας και της αξιοσύνης. Ήρεμη δύναμη, είχε πάντα κατά νου να μην θίξει κανέναν, ήταν ο σύντροφος που συνέθετε τις απόψεις και απομάκρυνε την όξυνση χωρίς να αποκλείει την αντίθετη άποψη. Προσεκτικός με το σημειωματάριο μπροστά του, χωρίς να διακόπτει, άκουγε, σημείωνε, ρώταγε, συνέθετε απόψεις και θέσεις χωρίς να θίξει κανέναν, ούτε εκείνους με τους οποίους διαφωνούσε. Δεν ήταν ο παντογνώστης ινστρούχτορας ο Σωτήρης ούτε ο παρορμητικός συνομιλητής. Μειλίχιος και γλυκόλογος, ήταν πάντα εκεί για να λύσει απορίες και προβλήματα, να συζητήσει, να εκτονώσει τις εντάσεις.

Άνθρωπος έξω καρδιά, λάτρης της ζωής και της ομορφιάς, αλλά και θεματοφύλακας της συλλογικής μνήμης και των αγώνων του ανθρώπου για πιο δίκαιο και ελεύθερο κόσμο. Ακούραστος και αεικίνητος, έδωσε όρθιος και χαμογελαστός ώς το τέλος τη μάχη για μια πιο όμορφη, πιο ηθική, πιο αξιοπρεπή ζωή. Με τη Γιώγια της ποίησης, τη σύντροφό του στη ζωή και τους αγώνες πάντα δίπλα του, ένα ζευγάρι ταιριαστό και ζηλευτό, δυο άνθρωποι που ταύτισαν τον βίο τους με τα ιδανικά τους. Κιμπάρης και γλεντζές, πανταχού παρόν και στο γλέντι πρώτος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αγάπη του για το ρεμπέτικο και το υπέροχο ζεϊμπέκικο που χόρευε με έναν μοναδικό τρόπο.

Ακούραστος, σεμνός, γενναιόδωρος και ανιδιοτελής ήταν ο Σωτήρης. Πάλευε έως το τέλος για τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς και για έναν πιο δίκαιο, πιο όμορφο κόσμο.

Παλαιός συνδικαλιστής της ΟΤΟΕ και ενεργό μέλος του κινήματος ειρήνης, εντάχθηκε από νωρίς στον αντιδικτατορικό αγώνα, οργανώθηκε στους πρώτους πυρήνες της οργάνωσης τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, διετέλεσε επί χρόνια κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ και στη συνέχεια συνέχισε μέσα από τον ΣΥΝ, όντας ιδρυτικό μέλος και στέλεχός του, και στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση στον χώρο της Ιονικής – Λαϊκής Τράπεζας, αναδείχτηκε μέσα από τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες του 1979-80 σε μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας των Τραπεζοϋπαλλήλων, ενώ έγινε μέλος του προεδρείου της ΟΤΟΕ το 1996. Η συνδικαλιστική του δράση ήταν συνεχής, με τελευταία απόδειξη την ουσιαστική, αλλά ανεκπλήρωτη συμβολή του, να οργανώσει συνδικαλιστικά τον χώρο των συνταξιούχων στο πλαίσιο της δημιουργίας της νέας παράταξης του ριζοσπαστικού συνδικαλισμού.

Πάντα ευαίσθητος στα θέματα της ειρήνης, πολέμιος του μιλιταρισμού και του ιμπεριαλισμού και με βαθιά γνώση σε γεωπολιτικά ζητήματα, ασχολήθηκε ενεργά με το κίνημα ειρήνης, ενέπνευσε τα συνδικάτα με τη φλόγα της φιλειρηνικής δράσης και συνέβαλε στη συγκρότηση αντίστοιχης κίνησης των συνδικάτων και ενεργοποιήθηκε ως ηγετικό της στέλεχος. Υπηρέτησε το κίνημα ειρήνης, τόσο από τη θέση του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΕΕΔΥΕ όσο και από τη θέση του γενικού γραμματέα της Πανεργατικής Κίνησης για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό (ΠΑΚΕΑ) και τη συνέχεια του γ.γ. της Κίνησης Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΚΕΣΟΕ).

Άνθρωπος του πολιτισμού ο ίδιος, έχοντας σπουδάσει σκηνοθεσία, με θεωρητική αναζήτηση και πλούσια εμπειρία, αλλά και πολιτική σκέψη, έθετε τα ζητήματα της πολιτιστικής δράσης παντού και πάντοτε, με ό,τι και αν απασχολούνταν. Έγινε η ψυχή του Τμήματος Πολιτισμού στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ και έδωσε ουσιαστική ώθηση σε αυτόν τον εξαιρετικά κρίσιμο τομέα.

«Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές του στον ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα θυμόμαστε πάντα τον σύντροφο με τη σεμνότητα, τη γλυκύτητα και την καλοσύνη του, τον μεστό του λόγο, την ήρεμη αποφασιστικότητά του, την προσήλωσή του σε ό,τι έκανε τη συντροφική του στάση, την τεράστια προσφορά του στην υπόθεση του κινήματος και της Αριστεράς» σημειώνει η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζοντας τη βαθιά της λύπη για τον αιφνίδιο χαμό του συντρόφου Σωτήρη Σιώκου και τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Για την «πληθωρική και δημιουργική δράση του σε πολλούς τομείς του κινήματος για περισσότερα από 40 χρόνια» κάνει λόγο το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ. Τη θλίψη τους εκφράζουν όλες οι ομάδες του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ και πολλές τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ από όλη την Ελλάδα.

—————————————–

Δημήτρης Στρατούλης

Σωτήρη μας καλό ταξίδι. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ήσουν καλός και έντιμος άνθρωπος, συνεπής και γλυκύτατος σύντροφος, αφοσιωμένος και ανιδιοτελής αριστερός επαναστάτης και κομμουνιστής, πιστός φίλος και συναγωνιστής, παρών στην πρώτη γραμμή για πολλές δεκαετίες των εργατικών και λαϊκών αγώνων με πείσμα, με χαμόγελο με αυτοπεποίθηση για την ιδεολογία και τα ιδανικά σου, πάντα δίπλα στους ταπεινούς, στους αδικημένους και στους καταφρονεμένους. Δεν είναι τυχαίο ότι πέθανες όρθιος στο καθήκον.

Σωτήρη μας είμαι σίγουρος ότι θα ζεις στους αγώνες μας για αξιοπρέπεια, ειρήνη, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, αλλά γαμώτο μας δεν θα σε ξαναδούμε ζωντανό ανάμεσά μας πρώτα απ΄ όλα η Γιώγια και τα παιδιά σου και ύστερα οι σύντροφοι και οι φίλοι σου. Δυστυχώς είσαι από αυτούς, που είσαι για μας αναντικατάστατος. Θα μας λείψεις. Δεν πρόλαβες να δεις τα όνειρα τα δικά σου και γενιών και γενιών αριστερών να παίρνουν εκδίκηση και την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίγουν με τους αγώνες, την ψήφο, την συμμετοχή και τον έλεγχο του λαού και της νεολαίας νέους νικηφόρους δρόμους για το λαό και την πατρίδα.

Η μεγάλη μας παρέα με κοινή πολιτική, κινηματική, συντροφική και φιλική διαδρομή από τις αρχές της δεκαετίας του 70 από την ΚΝΕ και το ΚΚΕ στην αρχή, από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ αργότερα, από το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και πάντα μέσα από τις γραμμές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και τους σκληρούς ταξικούς και πολιτικούς αγώνες άρχισε να αραιώνει όχι από λιποψυχία αλλά από τον θάνατο. Έρχονται όμως χιλιάδες άλλοι νεότεροι στις θέσεις μας.

Θεωρώ μεγάλη τιμή μου, πολύ μεγάλη τιμή μου, που σε γνώρισα στη ζωή μου και συμπορεύτηκα μαζί σου σαν στενός φίλος, συνεργάτης και σύντροφος. Σωτηράκι μας στον άλλο κόσμο που θα πας κοίτα μην γίνεις σύννεφο και άστρο πικρό της χαραυγής.

Να δώσεις τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μας στον Άρη Βελουχιώτη, στον Μπελογιάννη, στον Πλουμπίδη, στον Πέτρουλα και στον Λαμπράκη. Και μην ξεχάσεις να τους δώσεις και στον κοινό μας σύντροφο και φίλο τον Γίωργο Λουκίδη που μας έφυγε κι αυτός λίγες ημέρες πριν από σένα.

Γιώγια, Γιώργο και Άσπα κουράγιο.

Δημήτρης Στρατούλης

————————————————-

Η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωσή της εκφράζει τη βαθειά της λύπη για τον αιφνίδιο χαμό του συντρόφου Σωτήρη Σιώκου, μέλους της Κ.Ε. και συντονιστή του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ:
«Ο Σωτήρης Σιώκος ήταν ένας ακούραστος, σεμνός και ανιδιοτελής αγωνιστής της αριστεράς, με πολυσχιδή δραστηριότητα και με πολυετή θητεία στο κίνημα ειρήνης, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα του πολιτισμού.
Από νωρίς εντάχθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα, οργανώθηκε στους πρώτους πυρήνες της οργάνωσης Τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, διετέλεσε επί χρόνια κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ και στη συνέχεια συνέχισε μέσα από τον ΣΥΝ, όντας ιδρυτικό μέλος και στέλεχός του και στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση στο χώρο της Ιονικής-Λαϊκής τράπεζας, αναδείχτηκε μέσα από τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες του 1979-80 σε μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας των Τραπεζοϋπαλλήλων, ενώ έγινε μέλος του προεδρείου της ΟΤΟΕ το 1996. Η συνδικαλιστική του δράση ήταν συνεχής, με τελευταία απόδειξη, την ουσιαστική, αλλά ανεκπλήρωτη συμβολή του, να οργανώσει συνδικαλιστικά τον χώρο των συνταξιούχων στα πλαίσια της δημιουργίας της νέας παράταξης του ριζοσπαστικού συνδικαλισμού.

Πάντα ευαίσθητος στα θέματα της ειρήνης, πολέμιος του μιλιταρισμού και του ιμπεριαλισμού και με βαθειά γνώση σε γεωπολιτικά ζητήματα, ασχολήθηκε ενεργά με το κίνημα ειρήνης, ενέπνευσε τα συνδικάτα με τη φλόγα της φιλειρηνικής δράσης και συνέβαλε στη συγκρότηση αντίστοιχης κίνησης των συνδικάτων και ενεργοποιήθηκε ως ηγετικό της στέλεχος. Υπηρέτησε το κίνημα ειρήνης, τόσο από τη θέση του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΕΕΔΥΕ, όσο και από τη θέση του Γενικού Γραμματέα της Πανεργατικής Κίνησης για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό (ΠΑΚΕΑ) και τη συνέχεια του Γ.Γ της Κίνησης Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΚΕΣΟΕ)
‘Ανθρωπος του πολιτισμού ο ίδιος έχοντας σπουδάσει σκηνοθεσία, με θεωρητική αναζήτηση και πλούσια εμπειρία, αλλά και πολιτική σκέψη, έθετε τα ζητήματα της πολιτιστικής δράσης παντού και πάντοτε, με ό, τι και αν απασχολείτο. Έγινε η ψυχή του Τμήματος Πολιτισμού στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ και έδωσε ουσιαστική ώθηση σε αυτόν τον εξαιρετικά κρίσιμο τομέα. Η συμβολή του στην ανάπτυξη της πολιτιστικής δραστηριότητας ήταν καθοριστική και αναγνωρισμένη από όλους και όλες. Ο άδικος χαμός του την ώρα που μετέβαινε σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στα Τρίκαλα για την κρίση και το βιβλίο, είναι ενδεικτική της αγάπης, του πάθους του, της αφοσίωσής του και της ακούραστης προσπάθειάς του για τον πολιτισμό .

Οι σύντροφοί και οι συντρόφισσές του στον ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της ριζοσπαστικής αριστεράς θα θυμόμαστε πάντα τον σύντροφο με την σεμνότητα ,τη γλυκύτητα και καλοσύνη του, τον μεστό του λόγο, την ήρεμη αποφασιστικότητά του, την προσήλωσή του σε ό, τι έκανε, τη συντροφική του στάση, την τεράστια προσφορά του στην υπόθεση του κινήματος και της αριστεράς.
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη του συντρόφισσα Γιώγια, στα παιδιά του τον Γιώργο και την ‘Ασπα, στους οικείους του.»

Η κηδεία Σωτήρη Σιώκου θα τελεστεί αύριο Παρασκευή 07/03 στις 15.00 στην εκκλησία της Ανάληψης στα Βριλήσσια.

———————————————————————————————————

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Έφυγε πρόωρα από τη ζωή ο Σωτήρης Σιώκος

Δεν αρκούν τα λόγια να περιγράψουμε την θλίψη και την συντριβή μας από την απώλεια του δικού μας ανθρώπου του Σωτήρη Σιώκου.

Ο Σωτήρης δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, ήταν ένα υπόδειγμα ήθους και συμπεριφοράς, ένας ακούραστος αγωνιστής.

Ο Σωτήρης δεν ήταν απλά ένα μέλος της παράταξής μας, ήταν για όλους εμάς μια βάση αναφοράς ένα παράδειγμα συνδικαλιστή με αξίες, με οραματική σκέψη και αναζήτηση.

Ήταν ο άνθρωπος που προστρέχαμε και είχαμε σίγουρη την συμβολή και τη προσφορά του, ήταν πάντα και διαρκώς κοντά και δίπλα στην παράταξη.

Πολύ πρόσφατα αναζητήσαμε την συνδρομή του για το θέμα «πολιτισμός και εργατική τάξη» για τις ανάγκες της προετοιμασίας των Θέσεων για την Συνδιάσκεψη της Νέας Συνδικαλιστικής παράταξης που ιδρύουμε και έτρεξε αμέσως, όπως έκανε κάθε φορά να ανταποκριθεί.

Όλα τα μέλη της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ συντετριμμένοι από την αναπάντεχη απώλεια του δικού μας ανθρώπου, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του

——————————————————————–

κόκκινο

Πέθανε σήμερα ο Σωτήρης Σιώκος

Ελλάδα Αγωνιστής της Αριστεράς και μαχητής για τα θέματα του Πολιτισμού, ο Σωτήρης Σιώκος, συντονιστής του τμήματος Πολιτισμού και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, άφησε σήμερα το πρωί την τελευταία του πνοή, καθ’ οδόν της τα Τρίκαλα. Έφυγε από την ζωή ο Σωτήρης Σιώκος, μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν για να παραστεί σε εκδήλωση της ΝΕ Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ . Η ΝΕ Τρικάλων εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Αγωνιστής της Αριστεράς και μαχητής για τα θέματα του Πολιτισμού, ο Σωτήρης Σιώκος, συντονιστής του τμήματος Πολιτισμού και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, άφησε σήμερα το πρωί την τελευταία του πνοή, καθ’ οδόν της τα Τρίκαλα, όπου επρόκειτο να λάβει μέρος σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για το βιβλίο.

Παλαιός συνδικαλιστής της Ο.Τ.Ο.Ε. και ενεργό μέλος του κινήματος ειρήνης, ο Σωτήρης Σιώκος έδινε καθημερινά τη μάχη για την υπεράσπιση των αξιών του Πολιτισμού και των ζητημάτων που, ιδιαίτερα της μέρες της, απασχολούν της ανθρώπους της Τέχνης και των Γραμμάτων.

Πάλευε έως το τέλος για τη διατήρηση ζωντανής της συλλογικής μνήμης, για της ιδέες και της αξίες της Αριστεράς και για έναν πιο δίκαιο, πιο όμορφο κόσμο

—————————————————————————–

ΑΥΓΗ

ΚΗΔΕΥΤΗΚΕ ΧΘΕΣ Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΙΩΚΟΣ

Βουβό αντίο σε έναν

σύντροφο που ονειρευόταν…

Κάτω από έναν βαρύ, μολυβένιο ουρανό, βουβό από τον αιφνιδιασμό και τη θλίψη, πλήθος κόσμου συνόδευσε χθες, από τον Ιερό Ναό Αναλήψεως των Βριλησσίων, τον αγαπημένο σε όλους σύντροφο Σωτήρη Σιώκο στην τελευταία του κατοικία… Τον ακούραστο, σεμνό, πράο και ανιδιοτελή αγωνιστή της Αριστερά και του πολιτισμού, που υπηρέτησε από πολλά μετερίζια, με τελευταίο αυτό του συντονιστή του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ.

Αποχαιρετώντας «μια σημαντική φυσιογνωμία στην Αριστερά, σεμνό και ανιδιοτελή, μαχητικό και αγωνιστή», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είπε:

«Πιστός στις ιδέες σου και την πορεία σου για δεκαετίες, διάλεξες να μας αφήσεις όταν πήγαινες να δώσεις μία ακόμα μάχη για την Αριστερά και τον πολιτισμό, για το

βιβλίο και τις βιβλιοθήκες.

Ο Σωτήρης Σιώκος πάνω από όλα ήταν πάντα το στήριγμά μας στον χώρο του πολιτισμού… οργανωτής μαζί με άλλους συντρόφους μιας μεγάλης προσπάθειας να γίνει ο πολιτισμός και στόχος και μέσον για την αναγέννηση της χώρας. Αλλά και για να συνδεθεί η πολιτική με τον πολιτισμό σαν μια αδιαίρετη ενότητα…

Οι σύντροφοί και οι συντρόφισσές του στον ΣΥΡΙΖΑ,ο κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα θυμόμαστε πάντα τον σύντροφο Σωτήρη, τον γλυκύτατο, σεμνό και καλοσυνάτο σύντροφο, που σε κέρδιζε με τον ήρεμο και μειλίχιο τρόπο του, με τον μεστό του λόγο, την ήρεμη αποφασιστικότητά του, την προσήλωσή του σε ό,τι έκανε».

Με το «Γράμμα στον Ζολιό Κιουρί», του Γ. Ρίτσου, θέλησε να πει το «καλό κατευόδιο» στον Σωτήρη Σιώκο η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου, έχοντας σταθεί, μιλώντας, στην «ανιδιοτελή αγάπη σου για τον πολιτισμό! Κι αυτό όχι τώρα και όχι σαν υπεύθυνος του τμήματος Πολιτισμού, αλλά από πάντα… Απ’ όταν είχες ακόμα την ευθύνη της θεατρικής ομάδας της ΟΤΟΕ… Κι ήταν αδιαπραγμάτευτη η αγάπη σου για τον κινηματογράφο, καθώς σπούδασες παράλληλα με τη δουλειά σου στην τράπεζα, παράλληλα με τη σταθερή σου

παρουσία στους αγώνες, σινεμά.

Κι ήταν αμείωτες οι προσπάθειές σου –ατελέσφορες ενίοτε, πράγμα που πολύ σε στενοχωρούσε- να συνδέσεις την καθημερινή παρουσία του κόμματος με τον πολιτισμό. Κι ήταν ατέλειωτος ο θαυμασμός σου για τους ανθρώπους του πνευματικού μόχθου και η αγάπη σου για τους βιοπαλαιστές της τέχνης. Κι η έννοια σου για τις νεότερες κι ο σεβασμός στις παλαιότερες γενιές δημιουργών. Κι ήταν απίστευτος ο όγκος των γνώσεών σου, σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, καθώς και η αστείρευτη επιθυμία για να μάθεις και τούτο και τ’ άλλο…».

Τον Σωτήρη, που «ενσάρκωσε ό,τι πιο όμορφο μπορεί να εμπεριέχει η λέξη σύντροφος», αποχαιρέτισε ο Κώστας Ήσυχος, συντονιστής του τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά τα λόγια: «Σε κάθε αγώνα που έδινες εναρμόνιζες την αυτοπεποίθηση με τη νηφαλιότητα. Την ανάγκη της νίκης έναντι της αναγκαίας προσαρμογής. Την πάντα νεανική σου επαναστατικότητα με την εμπειρία και την μέθοδο για τη νίκη… Ήσουν τόσο ευαίσθητος που δύσκολα έκανες εχθρούς. Ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι θαύμαζαν αυτά τα χαρίσματα. Μας έδωσες τόσα πολλά. Πάντα με ανιδιοτέλεια, πράγμα τόσο δυσεύρετο σήμερα…

Αγαπημένε μας Σωτήρη, όπως μου είπε ένας αγαπημένος σύντροφός μας χθες, ήσουν ένας από τους άγιους που έφυγε. Ένας αντάρτης των καιρών μας, που καμάρωνε την Αριστερά και την ιστορία της. Ένας σύντροφος που ονειρευόταν το μέλλον της πατρίδας μας και των εργαζόμενων, τις πιο όμορφες μέρες που έρχονται… Οι σύντροφοί σου δεν μπορούν να σε αποχαιρετήσουν. Δεν μπορούμε να πούμε το τελευταίο αντίο. Δεν σου ταιριάζει. Έφυγες όρθιος, μαχητής σε κάθε μετερίζι, όπως σου ταίριαζε.. Σου υποσχόμαστε ότι στο βηματισμό μας για ένα καλύτερο αύριο θα σε έχουμε δίπλα μας, το παράδειγμά σου δεν θα μας αφήσει ποτέ». Χαιρετισμό απηύθυναν ακόμη ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ Λάμπρος Κανελλόπουλος και ο πρώην πρύτανης του ΕΜΠ ο Νίκος Μαρκάτος.

Ακόμη, με ανακοινώσεις τους αποχαιρέτισαν τον Σωτήρη Σιώκο, εκφράζοντας την οδύνη τους, η Νομαρχιακή Επιτροπή Χρηματοπιστωτικού Τομέα, η Οργάνωση Μελών ΥΠΠΟΑ και το Τμήμα Πολιτισμού της Ν.Ε. Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η Κ.Ε. και σύσσωμο το ΔΗΚΚΙ.

—————————————————————————————————-

Καλύβης Αλέκος

Για τον Σωτήρη

Ο Σωτήρης μάς την έσκασε. Μέσα στο τρένο με προορισμό τα Τρίκαλα σκηνοθέτησε τη μεγάλη ανατροπή: «αποφάσισε» να αλλάξει διαδρομή και να κάνει το μεγάλο ταξίδι. Ήταν ο πρώτος αιφνιδιασμός, η πρώτη απρόβλεπτη κίνηση από τον σύντροφο, τον συναγωνιστή, τον φίλο, διότι ο Σωτήρης, με τον ευθύ του λόγο, με την ηρεμία και την ειλικρίνειά του, ήταν αυτό που λέμε: έξω καρδιά, χωρίς κρυφά χαρτιά, ανοιχτός, διάφανος, προβλέψιμος.

Ο Σωτήρης ήταν πολύ αγαπημένος σύντροφος σε όσους είχαμε συναναστροφή μαζί του στο κόμμα, στο συνδικάτο, στις κινητοποιήσεις, στην παρέα. Το πρώτο που θα μνημόνευε κάποιος -ακόμη και αυτός που τον ήξερε ελάχιστα- θα ήταν: Ο Σωτήρης είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Το εισέπραττες αμέσως, χωρίς να είσαι φυσιογνωμιστής, από το καθαρό του πρόσωπο, το χαμόγελο, τον καλό του λόγο, την προσήνεια και τον μειλίχιο τρόπο του. Όσοι τον ξέραμε καλύτερα γνωρίζαμε πολύ καλά τη μεγάλη του καρδιά και τη γενναιοδωρία της και τη διάχυτη ευγένειά του. Αν υπήρχε Παράδεισος, ο Σωτήρης θα είχε εξασφαλισμένη είσοδο και παραμονή.

Ο Σωτήρης ήταν, όμως, επιπρόσθετα ένας εξαιρετικός και προικισμένος σύντροφος, ένας ανιδιοτελής αγωνιστής, ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που είχε παντρέψει με σοφία την πολιτική με τον Πολιτισμό, δίνοντας και στα δύο ένα ξεχωριστό περιεχόμενο. Πορεύτηκε έχοντας ψηλά το κεφάλι μέσα στο κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα και το εκπροσώπησε επάξια με ό,τι και αν ασχολήθηκε. Με αυταπάρνηση και πάθος αγωνίστηκε στα συνδικάτα, στο κίνημα ειρήνης, στον πολιτισμό. Ήταν ο σύντροφος που επίμονα έθετε στην ατζέντα των συνδικάτων την αξία της πάλης για την ειρήνη και κατά του μιλιταρισμού και μας έπειθε με τα εύστοχα παραδείγματά του. Ήταν ο σύντροφος που μαχητικά έδινε το «παρών» στην περιφρούρηση του αγώνα έξω από τα καταστήματα των τραπεζών ατέλειωτες μέρες.

Από την αντιδικτατορική πάλη, στις ημιπαράνομες οργανώσεις των τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, στην ανοιχτή πολιτική δράση, στο τραπεζοϋπαλληλικό κίνημα στις μεγάλες απεργίες, ο Σωτήρης ήταν πρωτοπόρος και γι’ αυτό τον λόγο τιμήθηκε επανειλημμένως με την ψήφο των συναδέλφων του στην Ιονική – Λαϊκή και στη διοίκηση της ΟΤΟΕ. Ως επικεφαλής της παράταξης του Αυτόνομου Δικτύου εκλέχθηκε στη θέση του αναπληρωτή γραμματέα της ΟΤΟΕ. Ο Σωτήρης, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία της αχτιδικής επιτροπής των τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ, πέρασε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και συνεχίσαμε το περιπετειώδες ταξίδι σε περιόδους ιδεολογικών συγχύσεων και ανατροπών, διατηρώντας την πίστη στην εργατική τάξη, στην ταξική πάλη, στη σοσιαλιστική προοπτική. Ο σύντροφος Σωτήρης διετέλεσε επί χρόνια μέλος της ηγεσίας του ΣΥΝ και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τον θάνατό του. Ιδεολογικά συμπορεύτηκε με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερή πλατφόρμα.

Ο Σωτήρης δεν είναι πια μαζί μας και η συνειδητοποίηση του χαμού του μας δημιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό και μια ανείπωτη θλίψη. Η απώλεια ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτή ανακαλεί τις πιο ανθρώπινες στιγμές.

Θα μας λείψει η εικόνα του Σωτήρη να γράφει σε πείσμα της τεχνολογίας και της πληροφορικής τα τεράστια γράμματά του, κρατώντας τις σημειώσεις του σε οπισθόφυλλα αφισών. Θα μας λείψει η στεντόρεια και διαπεραστική φωνή του που δεν σου επέτρεπε καν να είσαι στο ίδιο γραφείο, διότι η φωνή του ακουγόταν ακόμη και στους άλλους ορόφους του κτηρίου. Θα μας λείψει το χιούμορ του και το εύκολο πνιχτό γέλιο του που τον συντάρασσε ολόκληρο. Θα μας λείψει η εικόνα της ευτυχίας στα μάτια του όταν ήταν παρέα με καλό φαγητό και κρασί. Θα μας λείψει το υπέροχο κυκλωτικό ζεϊμπέκικο που χόρευε, όπου το διστακτικό βήμα μετασχηματιζόταν απότομα σε αποφασιστικό βηματισμό που χτύπαγε με δύναμη το πάτωμα σαν να ήθελε να ξορκίσει τον θάνατο.

Ο Σωτήρης δεν θα είναι μαζί μας στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, δεν θα εισπνεύσει άλλα χημικά, δεν θα κάθεται δίπλα μας στις συνεδριάσεις, δεν θα μας απευθύνει τον λόγο από το βήμα των κεντρικών επιτροπών, δεν θα μας ξαναμιλήσει για κινηματογράφο, ούτε θα είναι παρών στις ποιητικές βραδιές της αγαπημένης συντρόφου του Γιώγιας, δεν θα τρέχει παντού να οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις και να ενσωματώνει τον Πολιτισμό σαν συστατικό στοιχείο της πολιτικής της Αριστεράς. Δεν θα είναι πια ανάμεσά μας. Θα είναι, όμως, μέσα μας. Ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικής στάσης, αγωνιστικότητας, καλοσύνης, συντροφικότητας, σεμνότητας, που πρέπει να προσπαθήσουμε πάρα πολύ για να το πλησιάσουμε.

Καλό ταξίδι, σύντροφε. Εμείς σε κρατάμε ζωντανό στη μνήμη μας.

——————————————————————————————-

Κώστας Ήσυχος

Η Iskra παραθέτει τον επικήδειο αποχαιρετισμό από τον Κώστα Ήσυχο εκ μέρους των φίλων και συντρόφων του από τους εργατικούς αγώνες.

Αγαπητέ σύντροφε μας Σωτήρη,
Η πιο δύσκολη στιγμή έφτασε για όλους μας εδώ. Στο τελευταίο αποχαιρετισμό.

Είναι εδώ όλοι οι αγαπημένοι σου. Η σύντροφος της ζωής σου Γιώγια, ο Γιώργος και η Άσπα.

Είναι εδώ όλοι οι σύντροφοι από το εργατικό κίνημα, τις τράπεζες, από τις ΔΕΚΟ, από το κίνημα ειρήνης, από τον πολιτισμό που τόσο αγάπησες.

Τα έργα του αλλά και τους δημιουργούς του. Είμαστε όλοι εδώ, που όλα αυτά τα χρόνια περπατήσαμε μαζί σου στις πορείες και στους αγώνες.

Που συνδημιουργήσαμε μαζί σου κατορθώματα, που σήμερα μοιάζουν εύκολα, άλλα στα πέτρινα χρόνια της αριστεράς, ήσουν ένας βράχος που χωρίς αυτόν, ανάμεσα σε πολλούς που έχουμε, ίσως να μην φτάναμε εδώ, αυτές οι παλιές ιστορίες κάποιος αγαπημένος σου σύντροφος, σίγουρα θα τις καταγράψει, θα τισ μνημονεύσει.

Το έχουμε ανάγκη. Αυτά ίσως κάποτε εμπνεύσουν νεότερες γενιές. Ενσάρκωσες ότι πιο όμορφο μπορεί να εμπεριέχει η λέξη ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ.

Από τα την χούντα κιόλας οργανώθηκες στο κομμουνιστικό κίνημα. Έμεινες πιστός στα μεγάλα οράματα και στα μεγάλα ιστορικά στοιχήματα.

Σε κάθε αγώνα που έδινες εναρμόνιζες την αυτοπεποίθηση με την νηφαλιότητα. Την ανάγκη της νίκης έναντι της αναγκαίας προσαρμογής. Την πάντα νεανική σου επαναστατικότητα με την εμπειρία και την μέθοδο για την νίκη.

Στο εργατικό κίνημα, σε κάθε πόστο, έδινες τον καλύτερο εαυτό σου, ένας ακούραστος εργάτης, αλλά και συνάμα καπετάνιος, με πνεύμα και μυαλό, με χιούμορ και συντροφικότητα, με χαμόγελο, ευπρέπεια και ευγένεια, χαρίσματα, στα όποια ήσουν μοναδικός.

Ήσουν τόσο ευαίσθητος που δύσκολα έκανες εχθρούς. Ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι θαύμαζαν αυτά τα χαρίσματα. Μας έδωσες τόσα πολλά. Πάντα με ανιδιοτέλεια, πράγμα τόσο δυσεύρετο σήμερα.

Θυμόμαστε το παλικαρίσιο ζεϊμπέκικο σου.
Την δύναμη της ψυχής. Την έκφραση της αποφασιστικότητας αλλά και της αγάπης. Όλοι σε καμαρώναμε παλικάρι μας. Στο καμίνι των εργατικών αγώνων σφυρηλάτησες οξυδέρκεια , υπομονή και νικηφόρα λογική, με την παρουσία σου, σε όλα τα μέτωπα ήσουν παρών. Δεν έλειψες ποτέ.

Αγαπημένη μας Σωτήρη, όπως μου είπε ένας αγαπημένος σύντροφος μας χθες, ήσουν ένας από τους άγιους που έφυγε.
Ένας αντάρτης των καιρών μας, που καμάρωνε την αριστερά και την ιστορία της. Ένας σύντροφος που ονειρευόταν το μέλλον της πατρίδας μας και των εργαζόμενων, τις πιο όμορφες μέρες που έρχονται.

Τις μέρες όπου οι αγώνες θα βάζουν την σφραγίδα στην ιστορία που γράφουν οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι. Εσύ ανήκεις σε εκείνους που δεν έβαλαν απλά ένα λιθαράκι.

Η προσφορά σου ανεξίτηλη. Οι δεσμοί σου με τον κόσμο ακατάλυτοι. Η αγάπη σου για τον άνθρωπο κινητήρια δύναμη για τις ιδέες που όλους μας εμπνέουν.

Αγαπημένε μας σύντροφε

Οι σύντροφοι σου δεν μπορούν να σε αποχαιρετήσουν. Δεν μπορούμε να πούμε το τελευταίο αντίο. Δεν σου ταιριάζει.
Έφυγες όρθιος, μαχητής σε κάθε μετερίζι, όπως σου ταίριαζε, δεν λογάριαζες ακόμα και την υγεία σου.

Πολλοί από μας έχουμε αυτή την κακή συνήθεια.

Σου υποσχόμαστε ότι κάθε βηματισμός μας για ένα καλύτερο αύριο θα σε έχουμε δίπλα μας, το παράδειγμα σου δεν θα μας αφήσει ποτέ.

Όταν θα σε μελετάμε θα το κάνουμε όπως θα ήθελες με χαμόγελο και αισιοδοξία. Το παράδειγμα σου δεν ξεχνιέται. Η ζωή σου και οι αγώνες σου άφησαν ένα βαρύ σημάδι στην μνήμη μας και στην καρδιά μας.

Αγαπημένε μας Σωτηράκι
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει
Καλό ταξίδι σύντροφε!

——————————————————-

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΟΥΛΤΑΝΙΔΟΥ

ΣΤΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΤΟN ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΩΚΟ

Ένα μεγάλο ουράνιο τόξο γέμισε τον ορίζοντα σήμερα. Με όλα τα χρώματα της ίριδας να διαχέονται στο στερέωμα και να διαθλώνται στα νερά της θάλασσας. Πήρε άλλη μυρωδιά θαρρείς ο αέρας, άλλαξε ήχο το κελάηδημα των πουλιών, κοντοστάθηκε η άνοιξη. Σήμερα «αναλήφθηκε στους ουρανούς» ο Σωτήρης Σιώκος. Σήμερα χάσαμε τον κομμουνιστή, τον άνθρωπο, το σύντροφο, το φίλο.

Το φιλαράκι μου το Σωτηράκη, όπως τον έλεγα όλα αυτά τα χρόνια, κι ας μου επιτραπεί αυτή η προσωπική αναφορά. Το Σωτήρη που γνώρισα από το 1978, όταν, μετά τη χούντα, αφού ιδρύσαμε την παράταξη για τον εκδημοκρατισμό της ΟΤΟΕ, ξεκινήσαμε τους μεγάλους αγώνες, για το ωράριο, ενάντια στο άρθρο 4, για το ενιαίο μισθολόγιο, ενάντια στην απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος κτλ.

Ξεχώριζε πάντα ο Σωτήρης,από όλους μας. Για το γαλήνιο τρόπο του, για το αιώνιο χαμόγελό του, την αστείρευτη διάθεσή του να εξηγεί τα πάντα στους πάντες, τη διαλεκτική ανάλυση των γεγονότων, την ανυποχώρητη στάση του απέναντι στην εργοδοσία, την ανθρώπινη συμπεριφορά του απέναντι σε συναδέλφους, συναγωνιστές και συντρόφους, τη δημοκρατική λειτουργία που τον διάκρινε σε όλες τις θέσεις ευθύνης που ανέλαβε στο μακρόχρονο διάστημα της συνδικαλιστικής και πολιτικής του δράσης.

Ξεχώριζε για τα πολυποίκιλα ενδιαφέροντά του, δεν υπήρξε ποτέ «μονόπλευρα» πολιτική ή συνδικαλιστική προσωπικότητα, είχε σπουδάσει σκηνοθεσία, παρακολουθούσε κινηματογράφο, διάβαζε για την ιστορία του ρεμπέτικου και της τζαζ, την ίδια ώρα που μελετούσε και έγραφε για τη διασύνδεση του πιστωτικού συστήματος με την πολεμική βιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο. Ό,τι αναλάμβανε το «κεντούσε». Η προχειρότητα ήταν λέξη ασυμβίβαστη με το Σωτήρη, όπως φαίνεται κι από τις πρόσφατες εκδηλώσεις του τμήματος πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο είχε την πολιτική ευθύνη. Μελετούσε σε βάθος και τεκμηρίωνε την άποψή του, χωρίς να χάσει καμία «οπτική γωνία» θεώρησής της, με εργαλείο το μαρξισμό-λενινισμό. Με αυτό το «πολιτικό» φορτίο συνέβαλε καθοριστικά στις θέσεις του ΣΥΝ για την εργατική πολιτική στα δέκα χρόνια που ήταν υπεύθυνος στο Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΝ.

Ακούραστος πάντα στο συνδικαλιστικό και πολιτικό αγώνα. Επί χρόνια τον τιμούσαν οι συνάδελφοι εκλέγοντάς τον, επί χρόνια τιμούσε την ψήφο τους με την ανιδιοτελή και απόλυτη προσήλωσή του στους αγώνες, στα ταξικά συμφέροντα των συναδέλφων, σταθερά προσανατολισμένος απέναντι στο τραπεζικό κεφάλαιο. Τα χρόνια που ήταν στο Γενικό Συμβούλιο και στην Εκτελεστική Γραμματεία της ΟΤΟΕ, πλούτισε τις θέσεις της και τα έντυπά της με τις τεκμηριωμένες θέσεις του, τη ριζοσπαστική κατεύθυνσή του, σηματοδότησε με την παρουσία του τους αγώνες του κλάδου.

Ήταν από τη στόφα των αγωνιστών που έδιναν χωρίς να παίρνουν. Από τους ελάχιστους συνδικαλιστές στις τράπεζες, που δεν έκαναν χρήση της Σ.Σ.Ε. που έδινε τη δυνατότητα να παίρνουν ακώλυτα τους υπηρεσιακούς βαθμούς όσοι είχαν απόσπαση. Και μας έκανε όλους περήφανους γι αυτό.

Πρωτοστάτησε σε όλες τις απεργίες της ΟΤΟΕ, του συλλόγου του, με το μοναδικό τρόπο του, χωρίς να λογαριάζει το χρόνο που αφιέρωνε από την προσωπική του ζωή, το μόχθο, την ψυχική φθορά. Με την καθημερινή παρουσία του, από το πρωί στην περιφρούρηση, στις περιοδείες, στις συγκεντρώσεις, στις ομιλίες, στη συγγραφή των ανακοινώσεων κ.ά. Είναι αξέχαστες οι στιγμές που ζήσαμε, να μπαίνουμε παραμονές απεργιών σαν κλιμάκιο με το Σωτήρη σε τράπεζες όπου η εργοδοσία «δεν αστειευότανε», όπως στην τότε Τράπεζα Εργασίας, και ο Σωτήρης, με το μειλίχιο ύφος του, χωρίς καμία προειδοποίηση, να ανεβαίνει επάνω στα γραφεία και στα γκισέ και να μιλάει, σαν ένας άλλος Λένιν. Σταματούσανε οι συνάδελφοι να τον ακούσουν, τον άκουγαν με δέος και οι πελάτες, γιατί τέτοιο φαινόμενο δεν το ξανάδανε να συμβαίνει. Και τους συνέπαιρνε όλους με το ύφος του, το περιεχόμενο των λόγων του, το άσβεστο πάθος για τα πιστεύω του.

Οι ευθύνες και τα καθήκοντα δεν τον φόβιζαν. Αγαπούσε τη δουλειά, αγαπούσε τη δημοκρατία. Θυμάμαι να μου τηλεφωνά αργά το βράδυ, όπως και άλλους συντρόφους και συναγωνιστές, για να ζητήσει τη γνώμη μας σχετικά με την εισήγηση που θα έκανε την επόμενη μέρα. Μπορούσε να συνθέτει, γιατί σεβότανε τη συλλογικότητα, και το αποδείκνυε στην πράξη με κάθε του ενέργεια. Υπήρξε ο αριστερός που μίλησε για αυτοκριτική στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και στην πολιτική. Και, απ΄ότι θυμάμαι, ίσως είναι και ο μόνος που το τόλμησε. Ο μόνος που έκανε ΠΑΝΤΟΤΕ απολογισμό των πεπραγμένων του, συνδικαλιστικά και πολιτικά, χωρίς να φοβάται την κριτική, έτοιμος να συζητήσει τα πάντα.

Αγαπούσε τους φίλους τους, είχε πάντοτε χρόνο για να επικοινωνήσει μαζί μας, να μας ρωτήσει πώς είμαστε, αν χρειαζόμαστε κάτι. Με το Σωτήρη φίλο, είχες πάντοτε τη σιγουριά ότι θα είναι δίπλα σου, ότι κι αν χρειαστείς, όποτε κι αν το χρειαστείς. Με απόλυτο σεβασμό στο πρόβλημά μας, με απόλυτη αφοσίωση στην προσφορά του.

Ένα πηγάδι αγάπης και φροντίδας που δε στέρευε ποτέ. Ένα πηγάδι αγάπης, όπου όλοι σκύβαμε για να πάρουμε νερό, και όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, φροντίζαμε κι εμείς να το γεμίζουμε, με τη δική μας αγάπη προς αυτόν.

Λάτρευε την οικογένειά του, την αγαπημένη Γιώγια του και τα παιδιά του, ήταν υπερήφανος γι αυτούς, πάντα στα μέτρα της σεμνότητας που τον διέκρινε.
Σεβότανε την αντίθετη άποψη. Μελετούσε αδιάκοπα την ιστορία της αριστεράς. Πίστευε ακράδαντα στην ενότητα της αριστεράς, και πάσχιζε, όλα αυτά τα χρόνια, με όποιο πρόσφορο τρόπο, να βάλει το λιθαράκι του στην υπόθεση αυτή.

«Εσύ δεν είσαι κομμουνιστής, μάλλον είσαι χριστιανός, θα μπορούσες νά’σαι και Πατριάρχης, τόσο ήρεμος και καλός που είσαι», τούπε ένα μεσημέρι ο Πέτρος, καθώς πίναμε το κρασάκι μας, τσιμπώντας μεζεδάκια σ΄ ένα ταβερνάκι στη Θεσσαλονίκη.

«Κι όμως φίλε μου», του απάντησε χαμογελώντας γλυκά ο Σωτηράκης, «εγώ είμαι κομμουνιστής, γι αυτό είμαι τόσο ήρεμος και γαλήνιος, γιατί εμείς οι κομμουνιστές έχουμε βαθειά σιγουριά και πεποίθηση για το δίκαιο της άποψής μας».

Καλό ταξίδι φίλε Σωτήρη, το γλυκό χαμόγελό σου, η ουράνια ηρεμία σου, ο βαθύς στοχασμός σου, η θεωρητικά τεκμηριωμένη πίστη σου στον κομμουνισμό, η αγάπη σου και η προσφορά σου θα μας συντροφεύουν πάντα.

Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς που μου έκανες την τιμή να είσαι φίλος μου.

——————————————————–

Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκών

& Επιστημόνων Πληροφόρησης

Τέλος φόρμας

Θερμά συλλυπητήρια στην εξαίρετη συναδέλφισσα

Γιώγια Σιώκου

Έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος της αλλά

και ένας φίλος και σύμμαχος των βιβλιοθηκών…

Μεγάλη είναι η απώλεια για τις βιβλιοθήκες και τον πολιτισμό ο ξαφνικός θάνατος του Σωτήρη Σιώκου, σύντροφος της εκλεκτής και αγαπημένης συναδέλφισσας Γιώγιας Σώκου.

Ο Σωτήρης Σιώκος σ΄όλη του τη ζωή υπήρξε ένας ΜΕΓΑΛΟΣ αγωνιστής. Αγωνίστηκε για τις αξίες και τα ιδανικά, με όραμα. Μέσα από την αριστερά αγωνίστηκε για το δίκαιο, την ειρήνη τον πολιτισμό, τον άνθρωπο!!!

Υπήρξε ένας άνθρωπος ήρεμος, καλοσυνάτος, σεμνός και ανιδιοτελής. Διέθεσε τη ζωή του μαχόμενος από τις διάφορες θέσεις που υπηρέτησε, για τα παγκόσμια προβλήματα της ανθρωπότητας, όπως την ΕΙΡΗΝΗ, τον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, τον ΡΑΤΣΙΣΜΟ, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ…

Ως συνδικαλιστής υπερασπίστηκε τον κλάδο μέσα από τον δρόμο του ταξικού αγώνα.

Είναι μεγάλη η απώλεια και για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς ως μέλος της Κ.Ε. και συντονιστής του Τμήματος Πολιτισμού είχε αναπτύξει τελευταία μια σπουδαία δράση για τον πολιτισμό. Οι βιβλιοθήκες και το βιβλίο, ως σημαντικοί φορείς διατήρησης και διάδοσης της πνευματικής πολιτιστικής κληρονομιάς, απέκτησαν για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μια σημαντική θέση, στη δράση ενός κόμματος, όσον αφορά το δημόσιο διάλογο και προβληματισμό, Σ΄αυτό είχε συμβάλλει σημαντικά ο Σωτήρης Σιώκος.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη συναδέλφισσα Γιώγια και αγαπημένη συντρόφισσα του Σωτήρη στα παιδιά του Γιώργο και Άσπα και στους οικείους του.»

Η κηδεία Σωτήρη Σιώκου θα τελεστεί σήμερα Παρασκευή 07/03 στις 15.00 στην εκκλησία της Ανάληψης στα Βριλήσσια.

ΤΟ ΔΣ της ΕΕΒΕΠ

—————————————————

Εποχή

Διακοπή αποστολής

Π. Κλαυδιανός:

Ο φίλος μας, ο σύντροφος, ο παλιός συνεργάτης της εφημερίδας μας Σωτήρης Σιώκος την Τετάρτη διέκοψε, ξαφνικά, την αποστολή που του είχε ανατεθεί από το κόμμα, να μιλήσει στον ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων για την κρίση του βιβλίου. Ταξίδευε με το τραίνο, προς την πόλη, όταν η καρδιά του σταμάτησε για πάντα. Και εμείς εδώ που γνωρίζουμε τα χειρόγραφά του, με τα τεράστια παιδικά καλλιτεχνικά γράμματα, ψάχνουμε στις τσέπες του μην και τα βρούμε, να τα διαβάσουμε. Να μάθουμε τι θα έλεγε.
Με τον Σωτήρη, από κάποια περίεργη τύχη, βρεθήκαμε συχνά να μιλάμε από κοινού σε εκδηλώσεις και συσκέψεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε διάφορα μέρη και στη γειτονιά του. Δεν θυμήθηκα να αντιμιλήσαμε ακόμα και να διαφωνήσουμε ποτέ, αλλά με αναφορές ο ένας στην ομιλία του άλλου προσπαθούσαμε να διαμορφώνουμε ένα κλίμα ενωτικό, διαλόγου και σε δύσκολες ακόμη εποχές, όταν ο στόχος του ενιαίου κόμματος ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα ζητούμενο.
Η τελευταία συνάντηση ήταν στην Καλαμάτα, στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ήξερα για τον Σωτήρη ότι ήταν συνδικαλιστικός στέλεχος του ΚΚΕ στις τράπεζες ΙΩΝΙΚΗ-ΛΑΙΚΗ και ΟΤΟΕ, μετά στον Συνασπισμό, η ψυχή της οργάνωσης του Συνασπισμού στα Βριλήσσια, μετά του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί έμαθα και την αντιδικτατορική του δράση, όταν πολύ νέος ανέπτυξε δραστηριότητα, μέσα από τις οργανώσεις του ΚΚΕ, στις τράπεζες.
Και σε αυτή την εκδήλωση, ως σύντροφοι, κάναμε καταμερισμό. Εγώ, για τη μετάβαση από τη νομιμότητα στην αντίσταση, τον βαρύ πρώτο καιρό της δικτατορίας. Εκείνος, για τη συνέχεια της αντίστασης, για τους μύθους της χούντας που τώρα εμφανίζονται ανακαινισμένοι από τους πρώτους «σύγχρονους νοσταλγούς της και όχι μόνο» όπως υποστήριξε. Η ομιλία ήταν ενδιαφέρουσα, του το’ πα μετά στην ταβέρνα. Στα μέσα Δεκεμβρίου μάς την έστειλε δακτυλογραφημένη. Με αυτόν το γνώριμο διακριτικό του τρόπο, σε μια συγκέντρωση που συναντηθήκαμε αφού πρώτα με «ενημέρωσε» για την υποψηφιότητα δημάρχου στο δήμο τους , μου λέει «όποτε έχετε χώρο, αν θέλετε…» Την κρατούσαμε για την 21η πρώτη Απριλίου. Τώρα όμως θα επισπεύσουμε τη δημοσίευσή της. Ένα μέρος της στην έντυπη, ολόκληρη στην ηλεκτρονική εποχή.
Στο καλό Σωτήρη. Αφήνεις μια ζεστή, ευγενική, συντροφική- στα αλήθεια- αίσθηση, φαντάζομαι σε όσους σε γνώρισα, σε μένα , σίγουρα. Η «Εποχή» εκφράζει τα θερμά της συλληπτήρια στη αγαπημένη συντρόφισσα Γιώγα και τα παιδιά του Γιώργο και Άσπα.

Ελένη Καρασσαβίδου:
Ο Θάνατος, ο μεγάλος αδερφός, που με μιας ενώ παντοτινά μας χωρίζει, όλους τους ανθρώπους ενώνει.. Δυο μέρες πριν πεθάνει μιλούσα μαζί του…. Καλό ταξίδι ή μάλλον καλή πατρίδα σύντροφε. Θα ‘σαι σε μια γωνιά του μυαλού και των αγώνων μας. Μες στο τραίνο έφυγε λέει ο Σωτήρης…

————————————————————————-

Αυγή

Ένας δύσκολος αποχαιρετισμός

Είναι δύσκολο το αντίο για τους πολύτιμους ανθρώπους της ζωής μας. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Σωτήρης Σιώκος, ο γλυκός, ο αγωνιστής, ο ανιδιοτελής. Ο ξαφνικός θάνατός του την περασμένη Πέμπτη, στο τρένο για τα Τρίκαλα, όπου θα μιλούσε σε εκδήλωση για το βιβλίο, έκοψε πρόωρα μια γόνιμη και πλούσια διαδρομή.

Μέλος της Κ.Ε. και υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, παλαιός συνδικαλιστής, υπέρμαχος των κινημάτων και κυρίως των αξιακών προταγμάτων της Αριστεράς, άνθρωπος για τον οποίο ο πολιτισμός ήταν βίωμα και η ευγένεια φιλοτεχνημένη στην όψη του, ο Σωτήρης ήταν πέρα και πάνω απ’ όλα ο πολύτιμος σύμμαχός μας στην ομορφιά της ζωής και την ηθική του ευ ζην. Είναι ένας δύσκολος αποχαιρετισμός… Στιγμές από την πολύτιμη συναναστροφή με τον Σωτήρη Σιώκο καταθέτουν η Μαρία Κανελλοπούλου, βουλευτής Αχαΐας και υπεύθυνη Πολιτισμού της ΕΚΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ρήγας Αξελός, ηθοποιός, και ο Δημήτρης Σεβαστάκης, καθηγητής ΕΜΠ.

Μαρία Κανελλοπούλου

Θαύμαζα πάντα εκείνους που μπορούσαν, με σοβαρότητα και ψυχραιμία περισσή, να εκφωνούν επικήδειους, φυλλομετρώντας βιογραφικά κι απαριθμώντας προτερήματα, αν και μου ήταν πάντα ανεξήγητο πώς, άραγε, σε τόσο λίγο χρόνο, τα είχαν καταφέρει να διαχειριστούν μέσα τους αυτό το παγερό, το άθραυστο, το συντριπτικό αμετάκλητο «ποτέ πια»…

Κι ιδού, μου ανατέθηκε τώρα να το κάνω εγώ αυτό, εγώ για σένα, Σωτήρη. Δεν μετρώ τα χρόνια που σε ξέρω, ξεφυλλίζοντας κομματικές περγαμηνές, που αναμφισβήτητα κατέχεις. Δεν στέκομαι στον αντιδικτατορικό αγώνα, στις τίμιες μάχες μέσα απ’ τις γραμμές του ΚΚΕ, του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πλούσια δράση σου στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στην ενεργό συμμετοχή σου στα κινήματα για την ειρήνη και τον αφοπλισμό. Στα τόσα και τόσα άλλα… Δεν στέκομαι.

Στο μόνο που θα ‘θελα για λίγο να σταθώ, μόνον για λίγο, είναι η ανιδιοτελής αγάπη σου για τον πολιτισμό. Κι αυτό, όχι τώρα, ως υπεύθυνος του Τμήματος Πολιτισμού, αλλά από πάντα. Κι ήταν αδιαπραγμάτευτη η αγάπη σου για το σινεμά, καθώς σπούδασες, παράλληλα με τη δουλειά σου στην τράπεζα, παράλληλα με τη σταθερή σου παρουσία στους αγώνες, κινηματογράφο. Και ήταν αμείωτες οι προσπάθειές σου -ατελέσφορες ενίοτε, πράγμα που πολύ σε στενοχωρούσε- να συνδέσεις την καθημερινή παρουσία του κόμματος με τον πολιτισμό.

Και ήταν ατέλειωτος ο θαυμασμός σου για τους ανθρώπους του πνευματικού μόχθου. Και η αγάπη σου για τους βιοπαλαιστές της τέχνης. Η έγνοια σου για τις νεότερες και ο σεβασμός σου για τις παλαιότερες γενιές δημιουργών.

Και λέει, θαρρώ, πολλά για τη συνέπειά σου το γεγονός ότι, αν και άρρωστος, ξεκίνησες για τα Τρίκαλα και την εκδήλωση για το βιβλίο που είχες αναλάβει. Λέει φυσικά πολλά και για την αγάπη σου για τα βιβλία. Σπουδαία κληρονομιά για το κίνημα, για τη δική μας Αριστερά.

Δεν εννοώ να φτάσω στη στιγμή του μεγάλου αποχαιρετισμού, καθώς μετρώ δεκάδες εκκρεμότητες, αγαπημένε μας Σωτήρη! Η συμβολή του Τμήματος στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε κάνει όλα όσα έπρεπε; Αγωνιούσες.

Θέλω να σου υποσχεθώ πως όλα θα γίνουν όπως θα ‘θελες. Πως θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον… Αλλά, να -όπως σου έλεγα- είμαι ανήμπορη να διαχειριστώ αυτό το αμείλικτο «ποτέ πια»!

Γιώγια, Άσπα, Γιώργο… Δύναμη, αντοχή και ανήμερη μνήμη.

Καλό ταξίδι, Σωτήρη!

«Να μας θυμάσαι και να μας αγαπάς», όπως κι εμείς εξάλλου.

Χριστόφορος Παπαδόπουλος

Με τον Σωτήρη γνωριστήκαμε στην ΟΤΟΕ στις αρχές της δεκαετίας του ’80, εποχή των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων στον χώρο των τραπεζοϋπαλλήλων, σε διαφορετικές παρατάξεις, με διαφορετικές κομματικές αναφορές. Εκείνος στο ΚΚΕ, εγώ στο ΚΚΕ εσωτ. Εποχή μεγάλων ιδεολογικών, πολιτικών, αλλά και συνδικαλιστικών συγκρούσεων μεταξύ των τμημάτων της Αριστεράς. Θυμάμαι τον Σωτήρη στο βήμα του γενικού συμβουλίου της ΟΤΟΕ, σε μια καμπή μεγάλης απεργίας, όταν η παράταξή του δεχόταν ανηλεή κριτική από τα αριστερά, εκείνος, με τη στεντόρεια φωνή και το επικό του ύφος, να ανυψώνει το ηθικό των συντρόφων του λέγοντας «Οι κομμουνιστές δεν λυγίζουν»…

Παρά την ένταση της εποχής, ο Σωτήρης επικοινωνούσε με όλους, φίλους, συναγωνιστές και αντιπάλους, φιλικός, ανεκτικός, ανοικτός στην κριτική και εν τελεί αγαπητός απ’ όλους. Ιδιότητες που δεν έχασε ποτέ σε όλη την πολυκύμαντη και πολυτάλαντη ζωή του. Γιατί ο Σωτήρης δεν ήταν μια μονοσήμαντη προσωπικότητα, αντιθέτως! Εργάτης στο συνδικάτο και την ίδια στιγμή δραστήριος στο αντιπαγκοσμιοποιητικό, αντιπολεμικό και φιλειρηνικό κίνημα. Συνδικαλιστικό στέλεχος πρώτης γραμμής και ταυτόχρονα άνθρωπος που ενδιαφερόταν για την ιστορία, ψάχνοντας και στήνοντας αρχεία των εργατικών αγώνων, για την επιστήμη, μετέχοντας στο Ινστιτούτο Εργασίας και τον ΟΜΕΔ και, πάνω απ’ όλα, για την τέχνη. Μαζί με την αγαπημένη του σύντροφο, Γιώγια, διακεκριμένη ποιήτρια εκείνη, προσπαθούσαν να στήσουν στέκια πολιτισμού παντού, στα συνδικάτα, στις συνοικίες, στις διάφορες πόλεις της χώρας.

Με τον Σωτήρη συναντηθήκαμε στην ίδια στέγη, στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, και δουλέψαμε μαζί στα Τμήματα Πολιτισμού. Τον πείραζα και του έλεγα: «είσαι ο άνθρωπος – ορχήστρα», γιατί ήταν παντού. Ήταν εκεί με τον δικό του τρόπο, χωρίς έπαρση, φιλικός, ιδανικός στο να κατευνάζει τις εντάσεις και τα πάθη, ευγενικός και προσηνής με όλους, μια και οι «ιεραρχικές σχέσεις» τού ήταν άγνωστη λέξη. Τον θυμάμαι να κρατά σημειώσεις με τεράστια γράμματα, σε χαρτί Α3, σαν εφημερίδα τοίχου…

Σκέφτομαι ότι ίσως ο Σωτήρης έφυγε όπως θα ήθελε, στις επάλξεις, σε μια διαδρομή με συντρόφους για να μιλήσουν στην επαρχία για την κρίση, το βιβλίο, τον πολιτισμό. Γι’ αυτά που πάνω απ’ όλα αγαπούσε και τίμησε στη ζωή του.

Θα μας λείψει. Θα τον θυμόμαστε.

Ρήγας Αξελός

Θα τον αποχαιρετήσουν πολλοί. Θα τον θυμούνται πολύ περισσότεροι. Θα μιλήσουν πολλοί για τον Σωτήρη. Αλλά εκείνη η ομιλία του για το βιβλίο στα Τρίκαλα, ακόμη περιμένει το τρένο να φτάσει… Οι πολύχρονοι αγώνες σε πολλά μετερίζια, οι πολυσχιδείς δραστηριότητες, το ακάματο τρέξιμο παντού, όποια στιγμή τον χρειαζόσουν. Η ενασχόληση με αυτό που αγαπούσε ήταν πηγή ευδαιμονίας γι’ αυτόν. Δεν αγαπούσε απλώς την τέχνη. Αγαπούσε τους καλλιτέχνες. Και είχε αφοσιωθεί σε αυτό.

Είναι το παράδοξο για μερικούς ανθρώπους. Όταν αποχαιρετούν τη ζωή, τότε διαπιστώνεις σχεδόν με έκπληξη το μέγεθος της εκτίμησης και της αγάπης που τρέφει κόσμος ατέλειωτος γι’ αυτούς.

Για τη νηφαλιότητα, τη σοφία, τη γλυκύτητα των αντιδράσεων, ποτέ διχαστικός, πάντα συμφιλιωτικός και συνθετικός. Χωρίς μισαλλοδοξία, ακόμη και για όσους τον πίκραναν. Με έναν λόγο ήρεμο και κατευναστικό των παθών που πάντα ανάβουν όπου συνδιαλέγονται καλλιτέχνες.

Οι δημόσιες αρετές του, αλλά και οι ιδιωτικές του στιγμές. Με την ευγένεια που αντιμετώπιζε τους άλλους, όχι προσποιητή ή επιλεκτική, αλλά έμφυτη και τρυφερή. Πάντα μέσα από ένα χαμόγελο απέραντης κατανόησης και ενδιαφέροντος ουσιαστικού.

Οι αναλύσεις του για τον αγαπημένο του Κεν Λόουτς, καρέ-καρέ, φράση-φράση, μια ολόκληρη πραγματεία.

Και όταν ξεφύλλιζε με χαρά μια παλιά «Επιθεώρηση Τέχνης», ας πούμε, αφημένη στο γραφείο για εκείνον, φωτιζόταν ολόκληρος.

Για εκείνο τον πάπυρο με το ποίημα της Γιώγιας που λάτρευε, που επέμενε να διαβάσει πάνω στο προσκέφαλο του βαριά εγχειρισμένου, γιατί, καθώς έλεγε, η τέχνη ανασταίνει τους ανθρώπους.

Μόνο που στην κρίσιμη στιγμή αυτή του η αφοσίωση στην τέχνη δεν έγινε ασπίδα. Γιατί πάντα θα υπάρχει για όλους μας η αχίλλειος πτέρνα.

Θα σε θυμόμαστε, Σωτήρη, όχι απλώς γιατί σε συναντήσαμε στον βηματισμό μας, αλλά γιατί κινητοποιούσες την ψυχή μας.

Δημήτρης Σεβαστάκης

Ο Σωτήρης μπορούσε να είναι κομματικός, χωρίς την ωραιοπάθεια και την ανασφαλή ανάγκη επιβολής. Είχε την ποιότητα να προχωρά στις αναγνώσεις ιδεολογικών κειμένων που στο μάτι του παρέκκλιναν προς την ποίηση και τον λυρισμό. Μπορούσε να είναι αξιαγάπητος γι’ αυτές τις μικρές «προδοσίες» της κομματικής συνήθειας, για τη γενική επιείκεια, για το ότι πάντα καταλάβαινε τη δυσκολία του άλλου, διαισθανόταν τις ευαισθησίες, χορηγούσε ζωτικό χώρο.

Έξυπνα παραγωγικός, ήξερε να αφοπλίζει τον φορτωμένο, τον ανασφαλή, τον αδικημένο. Υπόμεινε απέραντες εξομολογήσεις, παράπονα, διαφωνίες, ανθρώπινα. Αποταμίευε διαβάσματα και βιώματα. Μπορούσε ευρύχωρα να αγαπάει τους παλιούς κομμουνιστές, τους νέους φίλους, τους ταγμένους και τους άτακτους. Περίεργο είδος αριστερού. Συνέθετε, δεν πίεζε, δεν ταξινομούσε εύκολα, δεν θεωρούσε τους ανθρώπους εύκολα διαθέσιμους. Τηλεφωνούσε δειλά «αν μπορείς, ξέρω πως είσαι πνιγμένος, θέλεις να το αφήσουμε;». Λίγες λέξεις, πολλά περιθώρια που συγκροτούσαν κρυφές πειθαρχίες, και μια απλή συμφωνία: κάνεις αυτό που μπορείς, για μια κοινή υπόθεση.

Στεναχωριόταν, άκουγε, σημείωνε. Χώνευε πίκρες, ζήλιες, «μεγαλοφυΐες» που δεν τις έχει αναγνωρίσει ακόμη η ανθρωπότητα. Ακόμη και περιστασιακούς τύπους, εμφανώς ιδιοτελείς, που πλησίαζαν κι έφευγαν, τους αντιμετώπιζε με τη συγκατάβαση του περπατημένου, όχι με οίηση. Τεράστια γράμματα -έχω ακόμη ένα τελευταίο χειρόγραφο που εκκρεμεί. Σαν να περιείχαν, τα κενά περιθώρια ανάμεσά τους, μια άλλης ποιότητας εντολή: αυτή της ανοικτότητας και της ανοχής. Μικρά πράγματα που δένουν τους ανθρώπους όταν καθίστανται συντροφικοί.

Ο Σωτήρης κατάφερε να παρακολουθήσει και να συμπράξει στη διεύρυνση και ωρίμανση του Τμήματος Πολιτισμού. Από τις υπώρειες της θλίψης και της ερημιάς, από τη διάσπαση και την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας (δεν είπε πικρές κουβέντες), μέχρι την κατακλυσμιαία ροή νέων φίλων του 2012-’13. Από τους πέντε – έξι της Σαρρή, στους 400 της συγκέντρωσης Γκίνη. Πίστευε την ποίηση της συντρόφου του, κυνηγούσε καλές παραστάσεις, εκδηλώσεις, καταλάβαινε και εκκοσμίκευε, παχουλός, πολυμερής και σεμνός.

Τον πείραζα, Σουσλώφ, του άρεσε. Ήθελε να πάμε να δούμε τον παλαιό κομμουνιστή ζωγράφο Φαρσακίδη (είχε το βιβλίο του στο γραφείο του για μένα). Δεν προλάβαμε. Πρέπει να πάω και να γράψω. Στις εκδηλώσεις διαμόρφωνε αλληλένδετες ομάδες ομιλητών, να μην πλήξει ο κόσμος, να κερδίσει έναν ακόμη μικρό κρίκο αριστερής επιρροής, αλλά και να περνά κι ο ίδιος καλά μέσα σε μια ανεξίθρησκη πληρότητα. Ο Σωτήρης…

———————————————————————–